"A ambulancia estaba silenciosa pero a luz vermella daba voltas e voltas e era como si estivera a soltar o seu oubeo agudo e longo. As gaivotas seguían a voar, pero ninguén reparaba nelas. Os voluntarios da Cruz Vermella subían a angarella cargada cun pequeno vulto cuberto cunha saba branca. Arrodean a ambulancia con caras serias homes, mulleres e moitos nenos. Máis atrás da rolda de xente dúas nenas choran sentadas nunha morea de caixas de peixe. O día segue a ser soleado aínda que corre un vento frío que varre o peirao. Pero a ninguén lle acorda o vento, todos miran calados para a ambulancia.
O mestre fala preocupado cos mozos da Cruz Vermella.
--Eu non os podo acompañar. Se puidese ía co neno, pero teño que quedar con estes –sinala para os rapaces silenciosos e de caras asustadas.
O Paxaro achégase moi serio coa bolsa de plástico que di “Calzados Paqui. Becerreá” e póusaa dentro da ambulancia de par da angarella.
Un mozo da Cruz Vermella colle a bolsa de plástico e devólvella ó neno.
--Queda ti con ela, que a el agora non lle fai falta.
--É a merenda –di o mestre ao da Cruz Vermella.
Un dos mozos pecha unha porta dun golpe, dun lado da camilla cae un braciño asomando unha manga dun xersei verde mollado e unha manciña. O mozo pecha a outra porta e vaise para o asento do copiloto.
A furgoneta rompe a oubear e os nenos e a xente apártanse. Arranca e vaise pola costa que leva do peirao ás casas. Todos miran nesa dirección. O Paxaro cos ollos moi abertos está comendo un bocadillo de chourizo que sacou da bolsa de plástico.
--Ai, Paxariño, meu Deus –di o mestre--, ¿e logo ti non podías vixiar ao teu amigo, Señor? Sempre estades xuntos e hoxe precisamente... Nun momento en que perdo a un de vista.
--Eu parei cos outros a mirar como cosía unha señora.
--¿Que fas, desgraciado? Cómeslle o bocadillo ao defuntiño. Desgraciado. Toma, carallo, toma.
Unha muller sácalle ao neno e apértao contra si dándolle as costas ao mestre.
--Non lle pegue, pobriño, non lle pegue. Póñase tranquilo, non lle pegue. Xa bastante desgracia hai. O pobre meniño xa vai alá.
O mestre saca un pano, pásao pola cara e frega os ollos con el. O Paxaro sóltase da muller e cóllese á chaqueta do mestre.
--El quería ver o mar –di o neno con rabia.
O mestre ponlle unha man na cabeza ao neo que chora agarrado a el e mira para o mar.
--Vaia desgracia tan grande. Quen me mandou a min traervos ver o mar. Tanta ilusión.
Os nenos fan rolda de arredor do mestre e o neno. A pequena Vanessa achégase a mirar como chora o Paxaro, contráeselle a cara e ponse ela tamén a chorar baixiño.
--Non vos disgustar, rapaces, que o voso compañeiriño vai no ceo –di unha das mulleres chorando--. Alí ha estar agardando por el o que todo o ve".
Suso de Toro: "Tic-Tac"
No hay comentarios:
Publicar un comentario